Eindelijk weer op stap!
De coronacrisis heeft de sloeproeikalender drastisch opgeschoond. Alle plannen en ambities voor 2020 konden overboord. Maar sinds 1 juli jl mag er gelukkig weer‘normaal’ geroeid worden. De trainingen worden binnen de club weer serieusopgepakt en de eerste krachtmetingen liggen weer in het vooruitzicht. Maar voordater enkele ‘echte wedstrijden’ geroeid worden, was het eerst tijd voor een bijzondere roeitocht. Een rondje Tiengemeten vanuit Willemstad (die in Noord Brabant natuurlijk).
Geen wedstrijd, maar een prestatietocht. Het idee om vanuit Willemstad over het Hollands Diep en Haringvliet het eiland Tiengemeten te ronden was een kleinschalig initiatief. Maar via onze Rotterdamse connectie hadden wij er ook lucht van gekregen en we mochten zowaar meedoen.
Dus werd de Azorean High weer met de gebruikelijke soepele handelswijze op de kar gezet (dat zijn we gelukkig nog niet verleerd) en reisden we af naar Willemstad. Moest dat mondkapje nu wel of niet op tijdens het carpoolen?
Aan de rand van het historische Willemstad was een helling aanwezig waar we gebruik van konden maken. Ondertussen waren de eerste deelnemers al vertrokken. Een aantal zouden de korte route roeien (16 km). Samen met twee andere sloepen hadden wij ons aangemeld voor de lange tocht om het eiland heen (30 km). Inclusief een bakje koffie op het eiland.
Terwijl de andere twee deelnemers van de lange tocht de trossen al los gooiden, gingen wij eerst nog even rustig een bakje koffie doen in het verenigingsgebouw. Maar al snel begon het toch wel te kriebelen. Want ook al is het een prestatietocht, wel wilden wel voor de andere twee sloepen bij de tussenstop op het eiland zijn. Het gaatje met hen mocht best groot zijn, maar niet te groot. Dus werd na één bakje besloten om klarigheid te maken en te vertrekken.
Op dit soort momenten zijn het vaak dezelfde mensen die nog van alles moeten doen of wat vergeten. We noemen geen namen, maar vaak is het één van onze Rotterdammers en dan bedoel ik niet Robert. Maar dit keer bleek Gijco de spanning teveel te zijn geworden, hij had zijn bidons nog in de toiletruimte laten staan. Dus moesten we uit de haven nog een korte tussenstop maken bij het verenigingsgebouw van de club. Jongste bediende Roy klom handig als een aap de steiger op en haalde op een drafje de bidons voor onze dorstige slagroeier. Toen kon de tocht echt gaan beginnen.
De heenreis hadden we de wind tegen en na het passeren van de Haringvlietbrug zakte de snelheid ook al gauw terug. Terwijl donkere wolken zich samenpakten boven het Haringvliet geselde de wind onze ruggen. Het ploeteren was begonnen, maar ondanks de wind en een paar regenbuitjes bleef de Azorean wel goed lopen. De snelheid was constant en al snel lagen we langs het eiland.
Maar het ronden van Tiengemeten was nog een hele klus. Het duurde lang voordat het keerpunt in zicht kwam. Gelukkig hadden de andere sloepen het beduidend zwaarder. Boven verwachting hadden we ze allebei al halverwege het eiland tepakken. Die ‘overwinning’ hadden we alvast op zak.
Na het ronden van het eiland ging het wind mee een stuk soepeler. Het was voor Kees nog even zoeken waar we voor de koffiestop moesten aanmeren. Even leek het erop dat hij onze pauze zou overslaan, maar uiteindelijk werd het haventje toch gevonden. Dus tijd voor een broodje (of een dubbele tosti) en een lekker bakje koffie. Even een momentje rust en ontspanning op een bijzonder eiland. Maar niet te lang natuurlijk! Met de andere sloepen in aantocht besloten wij weer in te schepen. Niet heel gezellig, maar dat zijn andere teams gelukkig ook niet van ons gewend.
Na de tussenstop viel het roeien toch wel tegen. We hadden al 23km in de ledematen zitten en van het plan om die laatste 7km nog even te knallen kwam weinig terecht. Met een iets lagere snelheid dan gehoopt ploeterden we ons een weg naar Willemstad.
Moe maar voldaan liepen we binnen. Meteen maar even de sloep op de kar en daarna was het tijd voor rust en ontspanning. Na een biertje uit de restanten die Frank had meegenomen (ruim over de datum, maar nog steeds prima te doen) liepen ook de andere sloepen één voor één binnen. Het zonnetje was er lekker bijgekomen en de nasi lag al te dampen in de pan. Nog even nagenieten onder het genot van een goeie hap eten en een drankje en toen weer naar huis. En zo kwam een einde aan een sportieve en gezellige dag. Laat de wedstrijden maar komen!
Hugo